മഴയായി മാറിയ
എന്റെ കണ്ണുനീർ
ജനാലകൾ തല്ലിത്തെറിക്കുന്നു…
നിഴലായി
എന്റെ ഭൂതകാലം
എന്നെ കൈവിടാതെ പിന്തുടരുന്നു.
ദിശയറിയാത്ത കാറ്റുപോലെ
ഞാൻ അലയുന്നു…
വേദനയെന്ന കടലിൽ
എന്നെ തന്നെയേ
മുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു…
ഇരുട്ട്
ഒരു കറുത്ത പുതപ്പുപോലെ
എന്നെ പൊതിഞ്ഞപ്പോൾ,
ചിറകു മടക്കി
ഞാൻ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചു…
പക്ഷേ
പ്രശ്നങ്ങൾ
എന്റെ കാൽപ്പാടുകളെ
കെട്ടിപ്പിടിച്ചു…
അതെ…
ഇത് തന്നെയാണ് ഞാൻ…
ചാരമേഘങ്ങൾ വിരിച്ച
ആകാശത്തിന്റെ കീഴിൽ
വഴിതെറ്റിയ
ഒരു നക്ഷത്രമായി ഞാൻ…
ഭ്രമകുടീരത്തിന്റെ
ചുവരുകളിൽ
എന്റെ പ്രതീക്ഷ
തടിച്ചു വീഴുന്നു…
ഈ ലോകത്ത്
ഒരു വെളിച്ചം തിരയുകയാണ് ഞാൻ…
എന്നാൽ—
എവിടേക്കാണ് ഞാൻ?
എന്ത് ചെയ്യണം ഞാൻ?
എന്റെ രക്തത്തിലൂടെ
മഞ്ഞുതുള്ളികളെപ്പോലെ
തണുപ്പ് ഒഴുകുന്നു…
ഹൃദയം
മന്ദമായി
ഐസ് ശിലയായിത്തീരുന്നു…
വേദനയെ
കീറി കളയാൻ
എനിക്ക് എന്തും ചെയ്യാമായിരുന്നു…
ദിവസങ്ങൾ
ഉറങ്ങാതെ എരിയുന്ന വിളക്കുപോലെ,
മാസങ്ങൾ
നിശ്ശബ്ദമായ മണൽപ്പൊടിപോലെ
എന്നെ മൂടുന്നു…
കാലം
ഒരു തിരിഞ്ഞു നിൽക്കാത്ത
ഘടികാരമായി
എന്നെ ചുറ്റിക്കറക്കുന്നു…
ആരും
എന്റെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കുന്നില്ല…
ഞാൻ ജീവിക്കുന്നതല്ല,
വെറും
ശ്വാസം എണ്ണി
നിലനിൽക്കുകയാണ്…
ഇരുട്ട് വീണ്ടും
എന്റെ ചുമലിൽ
കൈ വെക്കുന്നു…
മുക്തനാകാൻ
ഞാൻ വീണ്ടും ശ്രമിക്കുന്നു…
എന്നാൽ
പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്ന്
ഞാൻ വീണ്ടും
ഓടി മറയുന്നു…
അതെ…
ഇതും ഞാൻ തന്നെയാണ്…
ചാരനിറമുള്ള
ആകാശത്തിന്റെ കീഴിൽ
വഴി തെറ്റിയ
ഒരു മനസ്സായി ഞാൻ…
ഈ ലോകത്തിന്റെ
അവസാന അറ്റത്ത് നിൽക്കുന്ന
ഒരു ചെറു വെളിച്ചം
ഞാൻ ഇപ്പോഴും തിരയുന്നു…
എവിടേക്കാണ് ഞാൻ?
എന്ത് ചെയ്യണം ഞാൻ?
എന്റെ ഹൃദയം
മന്ദമായി
മഞ്ഞായി പൊട്ടുന്നു…
ദുഃഖം
എന്റെ ശിരകളിലേക്ക്
വിഷം പോലെ പടരുന്നു…
ഞാൻ വീഴുകയാണ്…
താഴേക്ക്… താഴേക്ക്…
ഇരുട്ടിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്
ഒരു ഇല പോലെ…
ഞാൻ വീഴുകയാണ്…
ശബ്ദമില്ലാതെ…
വേദനയുടെ
വെള്ളത്തിലേക്ക്…
എന്നിട്ടും
ദൂരെ എവിടെയോ
ഒരു ചെറുവെളിച്ചം
എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്…
അങ്ങനെയെങ്കിൽ പോലും,
ഇന്ന്…
"ഞാൻ ഇനിയും വഴിയറിയാതെ തന്നെയാണ്… "
0 comments:
Post a Comment